‘Breathtaken’

Woensdag 15 januari
We gaan vroeg op weg om van de oostkust naar de westkust van het South Island te rijden. Het is meer dan 300km en best spannend hoe het zal gaan zo’n lange reis door de bergen. We kunnen altijd gaan overnachten als het genoeg is. Het weer is prima, de zon schijnt en het is 20C. We vertrekken met volle tank, boodschappen aan boord en goede moed. Het eerste stuk is het lastigste als de wegen slingerend de berg opgaan. Daarna worden we getrakteerd op een prachtig wisselend landschap wat qua hoogte goed te doen is. Cor is een excellent driver en ik navigeer waar nodig en ben de guide on tour voor de bezienswaardigheden. We ontwikkelen een redelijk vast ritme. Tussen 11.00 /12.00uur koffie. Voor 14.00uur de lunch op een picknickplaats die hier volop aanwezig zijn. Daarna kijken we naar onze eind bestemming. We volgen voor een groot gedeelte de SH7 De Lewis Pass een prachtige weg langs de rivier beddingen. Een pioniersweg en oude route voor de Maori’s die aan de westkust naar Green-stone gingen zoeken. Cannibal Gorge is het verhaal dat ze op terug weg hun slaven hier vermoorden en opaten. Gruwelijk. Als we Windy Point passeren merken we dat het hier hard waait tussen de bergen door en de naam laat dan ook niets aan het toeval over. De uitzichten over de bergen, hellingen en rivieren zijn fantastisch. Ik heb al heel wat uitdrukkingen gebruikt om uiting te geven aan onze belevingen maar soms zijn woorden ontoereikend. Het gebied richting de westkust is vooral bekent door het winnen van kolen en goud. Na een lange dag rijden komen we aan in West-Port. Een mijnbouw stadje aan de westkust. Ook op de camping stoken ze de verwarming met kolen wat goed te ruiken is uit de pijp die in het midden van de camping. De plattegrond van West Port is het in het vierkant met allemaal kaarsrechte straten. Makkelijk als je de weg wilt vragen! Als we ’s avonds lekker hebben gegeten gaan we voor de Sun-Set een wandeling maken bij Cape Foulwind. Een mooi natuurgebied aan de kust waar Abel Janzoon Tasman aan land kwam in 1642.
Donderdag 16 januari
De lucht is grijs en het is voor het eerst een regenachtige dag. We rijden naar het zuiden vis de SH6 Great Coast Road. Een van de 10 mooiste kustwegen van de wereld. Het uitzicht is beperkt door de regen. Wel zien we weer de prachtige oranje tuintjes in de bermen en de Hortensia hellingen. Ook zien we de zwarte rotsen waar duidelijk de steenkool in zichtbaar is. We stoppen bij de Pancake Rocks en Blowholes. Een miljoenen oude steenformatie in zee waar de lagen als pannenkoeken gestapeld zijn. Het water spat als een ‘oceaangeiser’ tussendoor omhoog. De wind is niet heel sterk dus het blijft beperkt maar we krijgen een goede indruk hoe het kan zijn met meer wind. Na de wandeling zijn we doorweekt niet van de oceaan maar van de regen en de hete koffie smaakt dan ook extra lekker. We rijden door naar Greymouth, een mijnbouw stadje aan de monding van de Grey River. In de monding van de rivier kun je Hector Dolfijnen spotten. We doen ons best om hen te fotograferen maar ze laten vandaag alleen even hun vinnen zien en hebben met dit slechte weer geen zin in Jumping. Daarna lopen we door de Mackystreet. De winkels hebben allemaal een overkapping op de straat dus we lopen droog. Hier zijn veel Europeanen gaan wonen die hun werk zochten in de mijnbouw. Ook is de westkust bekent om hun Dioriet, Pounamu of NZ Jade. We gaan het atelier bezoeken van Garth Wilson, hij stamt uit een Maori familie die al 5 generaties de Pounamu stenen zoeken en bewerken tot sieraden. Hij vertelt met heel veel passie en liefde over zijn traditie en vak waar veel symboliek in wordt gelegd. Als we ons campertje op de camping instaleren in Hokitika ruiken we de kolenlucht alweer en zien we de berg kolen bij het stookhok liggen. Kolen is hier voor handen dus…. In de avond klaart het weer op en zien we de zon nog even!
Vrijdag 17 januari
Voor we onze weg langs de westkust vervolgen gaan we eerst een ‘ommetje’ maken om Lake Kaniere. Een prachtig verstild meer. Als we via de gravel weg terug rijden komen we Dorothy Falls tegen die behoorlijk stroomt na al die regen van gisteren. In de verte zien we 3 mensen (vader, zoon en vriendinnetje)met bepakking lopen die het zichtbaar moeilijk hebben. Als we hen achterop rijden gaat de duim omhoog. Ze hebben 5 dagen door de bergen gelopen zijn moe en koud en nat en vragen een lift. We stouwen alle bagage achterin en rijden richting Hokitika waar de man zijn vrouw kan bellen om hen op te halen. In de busch hadden ze geen bereik. We hebben een gezellige babbel onderweg over hun en onze belevenissen. We zetten ze na 30km dankbaar af en wij gaan richting Hokitika Gorge. Een prachtige wandeling langs de gorge met turquoise water. We rijden richting Franz Josef en passeren veel rivieren en streams die in de Tasman zee uitmonden. Soms over een lange ‘one lane brigde’ met een mooi uitzicht over de riviermondingen. In het dorpje Ross zijn ze nog steeds trots op de klomp goud van 3.1kg die er ooit gevonden is en vele gebouwen zijn er naar genoemd. We worden aangemoedigd om goud te gaan zoeken maar we zien er maar van af. Er staat een stevige wind en ons campertje is wind gevoelig. We passeren Lake Lanthe waar we heerlijk picknicken. In Hari Hari is zichtbaar de breedste ‘mainstreet ‘waar de politie veel geld kan innen met speet detectors. We bezoeken het monument van Guy Mezies. De jongen vliegenier die als eerste overstak van Australië naar NZ en op z’n kop landde. Er is een prachtig pleintje gemaakt van allerlei mozaïek. Na een mooie rit langs de kust parkeren we ons campertje op de camping bij Franz Josef Glacier die we morgen willen gaan bezoeken. We hebben geluk er is een plekje om 9.30 uur en het beloofd mooi weer te worden. In ben benieuwd!
Zaterdag 18 januari
Vroeg uit de veren en we staan 8.45 uur op de stoep bij de Helicopter Line waar we moet inchecken. Spannend… We krijgen waterafstotende jassen, boots, sokken en ice crampons. Een briefing voor de veiligheid en dan de Helikopter in. Wauw daar gaan we, de ‘Heli’ maakt een rondje boven de Gletsjer en dan worden we op het ijs afgezet. De ijs-ijzers onder de schoenen binden en dan gaan we wandelen. De gids voorop en wij er achteraan. Wat een geweldige ervaring! De gletsjer schuift per dag 1m op naar beneden en is 10 km lang. De bovenlaag breekt en de onderlaag is stroperig. Vergelijk het met een mars die je door midden breekt. De bovenlaag chocola breekt en de binnenlaag in stroperig. Het lopen met de ijzers gaat prima. Goed stampen dan klemmen ze zich vast in het ijs. We lopen over de ijsvlakte en gaan door tunnels, soort iglo’s van ijs en prachtig blauw van kleur. De weidsheid, hoge bergen enorme klompen ijs, het ruisen van het water van de onderliggende rivier, immens wat is de natuur toch onvoorstelbaar mooi en indrukwekkend. We krijgen allemaal een modderteken op ons gezicht. De uitwerpselen van een wormpje wat in het ijs leeft en door antivries te spugen, wat hij zelf aanmaakt, zich voortbeweegt door het ijs. We klimmen en klauteren wat af en zien steeds nieuwe dingen en figuren. Een kip, een golf… Aan de zijkant zien we een paar scheuren ontstaan waar het ijs begint te breken. De Maori noemen de Gletsjer Ka Roimata O Hine Hukatera, ‘De tranen van verliefde meisje’ ze huilt omdat haar geliefde van een van de rotsen is gevallen. Daarna zijn haar tranen zijn bevroren. Na een paar uur wandelen zijn we terug bij de Heli haven en worden we terug gevlogen. Ik krijg een plaatsje voorin en heb een prachtig uitzicht op de monding van de Gletsjer die uitmond in de rivier. Na korte tijd staan we weer op het groene gras en lopen vol indrukken terug naar de camping… Franz Josef is de plaats waar de meeste regen valt van NZ maar wij genieten vandaag een paar uurtjes na in het zonnetje en doen daarna nog wat boodschappen in het dorp. We laten ons verleiden tot een film die ons van alles zou laten zien over de westkust. Spectaculaire beelden maar helaas het is niet wat we ervan verwachten en gaan terug om ons potje te koken. ’s Avonds zetten we ons kacheltje aan want het koelt behoorlijk af en maken plannen voor de komende dagen.
Zondag 19 januari
Lake Matheson, Mirror Lake is onze eerste stop. Het ligt beschermd in het bos en uit de wind en vormt zo een spiegel voor Mt Cook/Aoraki. Het water is donker en spiegelglad, we treffen het en maken net als velen een foto. We rijden verder over de kustweg SH6 naar het zuiden en picknicken aan het Lake Moeraki. Het weer verslechtert en aan het begin van de middag gaat het regenen. Het uitzicht op Knights Point slaan we maar over. Het is een grijs gordijn en water en lucht zijn niet te onderscheiden. Wij zitten droog maar we zien fietsers die met volle bepakking de regen en wind trotseren, petje af……Bij het dorpje Haast verlaten we de kust en we besluiten door te rijden naar Wanaka. De haast pas is tot 6.00 uur Pm open en beloofd spectaculair te zijn met veel regen. Er zijn dan veel watervallen te zien. Ieder nadeel heeft zijn voordeel….We volgen de Haast River en zien talrijke mooie watervallen, we kunnen ze helaas moeilijk vastleggen met al die regen maar ze staan op onze ‘harde schijf’. Als we Lake Wanaka naderen wordt het weer droog en hebben we weer meer zicht en genieten we van het landschap. Dan krijgen we een geweldig uitzicht over het enorme meer wat we een tijd langs de oever volgen. We maken een oversteek tussen de bergen door naar Lake Hawea en komen aan in Wanaka. Een toeristisch plaatsje wat vooral gericht is op watersport. We gaan een maaltijd koken met NZ hertenbiefstuk. Het schijnt de beste te zijn, wat we van harte kunnen onderschrijven!
Maandag 20 januari
Vandaag begint onze dag met een stralende zon en het ontbijtje buiten. Als we richting Queenstown rijden worden we beloond met een prachtige bloementuin. We volgen de Cardrona River en de bermen kleuren afwisselend geel, blauw en roze Lupinen, gele en blauwe Toortsen, roze Kaasjeskruid, witte en roze Schermbloemen, allerlei grassen, Dille achtige schermbloemen, kleine gele Paardenbloemen, Boeren wormkruid, Margrietjes, paarse Distels, Zuring, Fluitenkruid, rode en witte Klaver, Vingerhoedskruid en andere soorten die ik niet direct herken. Wat een bloemenpracht, kun je het je voorstellen? Deze weg is de hoogst geasfalteerde weg van NZ. Als we op het Crown Terras stoppen krijgen we een fantastische look out op Queenstown. We rijden door naar Arrowtown een oud goudmijn stadje wat nu een toeristische trekpleister is. We maken even een wandeling door het stadje met de mooie oude gebouwen. We vervolgen onze weg en maken een lunch stop aan de Wakatipu River die uitmond in Lake Wakatipu een diep turquoise groot meer. We rijden langs het meer naar het zuiden SH6 en genieten van het fantastische uitzicht over het meer. Het gaat over in het boeren land en we belanden op een schapenmarkt waar de schapen worden verkocht. We worden als toeristen tussen de boeren al snel aangesproken door een vriendelijke man. Hij verteld ons hoe de verkoop werkt en de kwaliteitsverschil tussen de schapen. Als we vertellen dat we uit Nederland komen geeft hij aan dat er in deze regio ook veel hardwerkende en goede boeren uit Holland zijn. In de 50er jaren geëmigreerd en ook de laatste 10 jaar zijn er weer Hollandse boeren bij gekomen. 9% van de NZ bevolking komt oorspronkelijk uit Nederland. Als we verder rijden zien we ook dat hier goed boeren is. Mooie, grote huizen en heel veel schapen en koeien. Keurig onderhouden, Nederlanders?....We besluiten om het Fjorden district ‘rechts’ te laten liggen, de afstanden zijn te groot om daarnaar toe te gaan. Het lijkt ons heel mooi maar niet haalbaar in deze laatste week. We rijden door naar Invercargill, de zuidelijkste stad van NZ en zoeken een plekje op een mooie rustige camping.

Dinsdag 21 januari
Onze ochtend begint met een wandeling door het Queenspark in Invercargall waar ook een prachtige rozentuin is aangelegd. Het stadje heeft verder mooi historische gevels en gebouwen en een mooi watertoren. De industrie lijkt vooral gericht op het boerenland. We volgen de Scenic Route naar het noorden. Ook hier veel schapen met zo nu en dan een zwart schaap tussen een witte kudde….Ze kennen hier dus ook het zwarte schaap… Als we in de buurt van Fortrose zijn zien we langs de monding van de Mateura River allemaal kleine (vissers)huisjes staan, een mooi gezicht zo in het landschap. We volgen de Catlins Coast en bezoeken het Curo Bay, het Fossil Forest. Heel bijzonder om boomstammen van steen te zien liggen op rotsen aan zee die 180 miljoen jaar oud zijn. We maken een wandeling langs Porpoise Bay om Hector’s dolfijnen te spotten, grote borden met de aankondiging maar helaas geen dolfijn te zien. We een geweldige branding op de rotsen! Cor zijn wens wordt vervult om de Niagara waterval te bekijken in de natuurlijke omgeving. Natuurlijker en stiller dan hier kan niet denk ik. Klein maar fijn ligt hij verscholen maar we hebben het gezien. Ons volgende doel is de Mclean Falls we rijden eerst een flink stuk gravel weg en daarna een wandeling door een prachtig bos en komen uit bij een spectaculaire waterval. Voor de Cathedrale Cave zijn we helaas te laat, hier kun je over het strand naar toe wandelen bij laagtij, als we aankomen is de gate gesloten. We rijden verder door een wisselend landschap en zien dat de bomen hier veelal de zelfde kant op groeien. Met de wind uit het zuid/west gedijen de bomen voor de wind het best…. Daarna gaan we naar de Purakaunui Falls, het icoon op vele boekomslagen en kalenders zo wordt vermeld. We wandelen er naar toe en in het bos zien we ‘gouden bomen’ . Een prachtige goud gele schors en in de mooiste vormen gegroeid. Groeien hier geldboompjes? Als we bij de waterval aankomen is deze het schoolvoorbeeld. Een mooie brede waterval met allerlei stroompjes en verdiepingen, je blijft er naar kijken en ziet steeds weer een andere stroom water. We brengen daarna een bezoek aan Jacks Blowhole. Eerst een lange gravelweg en daarna een stevige wandeling langs de kust. Dan ontdekken we de blowhole, 55m diep en 200m vanaf de zee. Een indrukwekkend schouwspel als je de golf hoort aankomen door de openingen die dan vervolgens uitelkaar spat in de blowhole. Na de vele uitstapjes deze dag vinden we een mooi plekje in Pounawea op de camping aan de Bay.

Woensdag 22 januari
We vervolgen onze tocht over de scenic route en maken een start bij Nugget Point. We lopen een stuk over een hoge klif en komt uit bij een Lighthouse. Onder op de rotsen zijn zeeleeuwen, zeehonden en zeeolifanten. We turen de rotsen af met het verrekijkertje en zien ze liggen. De jongen krijgen zwemles in een ‘rotsbad’…. De Pinguins zien we niet wel zijn er veel vogels en we ontdekken de Albatros en een grote witte vogel die op de lepelaar lijkt en een soort aalscholver. Ik ga nog eens op zoek naar hun namen. Daarna naar Milton die zijn historie in de wol heeft en we verwachten daar wat van te zien maar helaas, zelfs geen breiwinkel…Ook de kerk moet bijzonder zijn maar is helaas gesloten. Onderweg zien we een hek waar allerlei schoenen aan hangen. Eerder zagen we al een keer wieldoppen, teenslippers, Bh’s en WC brillen aan een hekken hangen. Je zou hier ook een verzameling brievenbussen kunnen beginnen. We zien ze in alle soorten en maten en soms de mooiste creaties. De route volgt de zuid kust. Bij Brithon maken we een strandwandeling in de hoop Pinguïns te kunnen zien. Helaas ze komen alleen in de avond nar het strand. Wel zien we mooie rotspartijen op het strand en bijzondere steentjes, zelfs een Greenstone. Aan het begin van de middag komen we aan in Dunedin en rijden door naar de camping in Portobello op het schiereiland. Een prachtig slingerende kustweg brengt ons er naar toe met allemaal kleine (vissers)huisjes op palen aan de Otago Harbour. In de avond gaan we een kijkje nemen bij de Pinguïn en Albatros kolonie maar overal wordt entree gevraagd wat niet onze bedoeling is. Op de terugweg gaan we over de High Cliff Road. Een smalle weg met prachtige uitzichten over de oceaan en de Bay. Het was ook vandaag weer genieten.
Donderdag 23 januari
Vanochtend gaan we een kleine wandeling maken door het stadscentrum van Dunedin. Het lijkt een gezellige stad met veel kleine winkels en mooie oude gebouwen. Mn het treinstation is heel mooi. Ik heb gelezen dat de stad een 2e Edinburg zou moeten worden. Het ligt aan de baai en is gebouwd op verschillende heuvels. We bezoeken een paar kerken en natuurlijk even in een galerie kijken waar 48 kunstenaars hun Maori Art te koop aanbieden. Heel divers en fantastisch om te zien. Het waait hard maar de zon schijnt en rond de klok van 12.00 uur gaan we noordwaarts langs de kust. We bewonderen de Moeraki Boulders op het strand. Miljoenen oude bolle rotsen die op het gele strand liggen gestrooid. Het zijn net hele grote voetballen met allemaal 6 hoekjes. Na een frisse strandwandeling gaan we naar Oamaru. Een stad met veel gebouwen opgetrokken uit kalksteen in Victoriaanse en Venitiaanse stijl. Prachtig De kalksteen is naar de stad vernoemd Oamaru steen en wordt in de wijde omgeving veel gebruikt. Ook hier zouden we de geel oog pinguïn moeten kunnen spotten maar helaas die zwemmen lekker in zee. We vinden ons plekje op de camping aan de Waitaki River waar we ’s avonds nog even een wandelingetje maken over het kiezelstrand Op de achtergrond de grazende koeien en de wilgen bomen (niet geknot) je waant je bijna op de IJssel dijk… kunnen we alvast weer aan ‘ons dijkje’ wennen.